Het is een hectisch jaar geweest voor muzikant Stef Paglia en de mensen uit zijn naaste omgeving. Stef kan na vanavond al minstens één item op zijn bucket list schrappen: een cd opnemen met eigen nummers én met zijn eigen band. Het is een heel intens verhaal dat zo’n twee jaar geleden begon en dat vanavond in de MOD in Hasselt, met de voorstelling van zijn debuutalbum ‘Never Forget’ zijn finale krijgt.  

Stef Paglia was twaalf als “hij voor het eerst een gitaar greep”, zo vertelde hij ons tijdens het interview, dat we nog voor de cd-voorstelling in het hoofdkwartier van Rootstime in Bed’nBlues in Halen als promotie met hem deden. Een interview, dat je kan beluisteren op de website.

Wat hem dit deed doen, was luisteren naar de blues collectie van zijn vader en de indruk die Steve Ray Vaughan toen op hem maakte. Het is daarna het gekende verhaal, van iemand die alleen gitaar leerde spelen, terwijl hij naar blues albums luisterde. Stef’s leven veranderde sterk toen in 2014 zijn vader stierf en hij in het “echte” leven alleen verder moest gaan. Stef was wist dat hij muzikant wou worden en volgde een opleiding bij het PXL Music in Hasselt om meer over muziek te leren en om de nodige ervaring te kunnen opdoen. In 2018 studeerde Stef af aan het PXL als muzikant.

Stef Paglia’s belangrijkste project is ondertussen gitarist zijn van de BluesBones, de band rond zanger/frontman Nico De Cock (Big D Bookings), Koen Mertens (drums), Edwin Risbourg (Hammond) en Geert Boeckx (bas). In deze originele Belgische blues/rockband begon Stef in 2012. De BluesBones hebben, met vijf albums, optredens in Europa (o.a. Blues Peer, Swing Wespelaar, Breda Jazz, Ribs & Blues…) én, een tweede plaats tijdens de EBC 2017 in Hell, al wat muziekgeschiedenis geschreven. Stef heeft het podium mogen delen met toppers als Laurence Jones, The Nimmo Brothers, Eric Steckel en Danny Bryant. In 2016 vroeg Sean Webster hem in zijn band.

De tijd was rijp, zo redeneerde Stef in het voorbije jaar, om de te verwachten eerste stappen, in een solocarrière te zetten. Hij richtte hiervoor het Stef Paglia Trio op. Zijn maten zijn bassist Geert Schurmans (The Scabs, Cosmo's Foger-T) en de Canadese drummer Joel Purkess (Mason Rack band, Sean Webster). In 2018 trokken ze naar de Superfly Studio’s (in Nottinghamshire, UK), om zijn eerste album op te nemen. Stef strikte de Engelse producer Wayne Proctor (King, Ben Poole...) om hem te helpen bij de opnames van het bijna uitsluitend eigen materiaal (geschreven door Stef samen met zijn vriendin Iris Teunissen) en, om zijn debuutalbum te helpen verwezenlijken.

Het is vandaag zover dat het Stef Paglia trio het afgewerkte album ‘Never Forget’ in de MOD in Hasselt aan het publiek komt voorstellen. Het wordt een cd-presentatie op een “extra” donderdagavond i.s.m. move2blues, waarvoor het publiek, zijn fans en collega’s uit de muziekscene, talrijk opgekomen is.    

Op ‘Never Forget’ staan negen eigen nummers en één Jimi Hendrix’ song (“Freedom”). Ook vanavond in de MOD in Hasselt is na een korte intro, de keuze van het openingsnummer ”Watch Out”, hier erg toepasselijk. Met een vermanende vinger in de lucht en veel wah-wah schudt Stef het aanwezige publiek snel wakker. ”Take Me Away” doet dit met een uitstekende baslijn en een repetitief broeierig riff nog sterker. In ”Freedom” zit de nodige dosis funk, die hier in Hasselt heel aanstekelig op sommige heupen werkt. Het rustige ”Dead Tree” drijft met momenten op bezinning over wat er in het hiernamaals nog komen gaat en valt op door Stef’s zang. ”Mystery Heaven” is een (welgekomen) rustig instrumentaal intermezzo dat Stef opdraagt aan zijn overleden vader. Het is een nummer met veel slide gitaar, waarin je de emoties voelt, als de herinneringen voorbijdrijven. Voor de blues rocker ”Twilight” en het stompende “Dirty Woman” gaan alle registers weer wijd open om daarna, met ”Crush On You”,opnieuw wat gas terug te nemen. Dit is de kans voor Stef om uit te roepen wat hij voor haar voelt en, om zijn emoties te ventileren. Er volgt dan de afsluiter van de cd ”Warmth Instead of Cold”. In dit lang uitgesponnen nummer over huishoudelijk geweld, bewijzen Iris (tekst) en Stef (zang & muziek) hun kwaliteiten, waarbij persoonlijke gebeurtenissen een belangrijke rol speelden. Met een intense solo op zijn Fender sluit het nummer af. Een shuffle ontbrak hier vanavond op de setlist niet. Met ”(Head Into) The Unknown” en wat Texas blues, laat het trio knap horen, hoe dit moet.

Einde van set 1 en alvast een geslaagde cd-presentatie! Samenvattend alvast een eerste impressie. Stef Paglia laat zich op ‘Never Forget’ duidelijk beïnvloeden door verschillende blues stijlen maar probeert, zoals we vanavond kunnen horen, zijn eigen sound te creëren. Zijn blues rock is hedendaags, erg groovy en werkt vaak heel aanstekelig. Dat er nog “ruimte is voor voorbetering” durf ik (gelukkig!) ook stellen. Dat mag voor een ambitieuze twintiger als Stef Paglia géén probleem, maar moet een uitdaging zijn. Voor het publiek zorgde Paglia’s creativiteit tijdens de eerste set ervoor dat de energie die er vrijkwam een reden was, om van ieder nummer voluit te genieten.

In set 2, zo verklapte Stef ons tijdens het interview, zou hij met enkele verrassingen (lees: “special guests”) komen. Na twee nummers met zijn trio (de blues rocker “I Got It Made” en het funky “Blue Eyes”) was het tijd voor de éérste “special guest”. De éérste in de rij is Mark “Mighty Mark” Sepanski, de harmonicaspeler van Black Cat Biscuit, die met de rest van de band (Bart Arnauts, Patrick Indestege, Jeffrey Gijbels & Stanley Patty) volgende week naar de Azoren / Portugal moet reizen om België op vrijdag 05/04/19 om 22:00 te vertegenwoordigen tijdens de EBC 2019. Afwachten en duimen! Een live verslag volgt.

Mark Sepanski is in onze blues scene als harmonicaspeler een surplus. Hij kent Stef al langer en ze speelden al eerder samen. Met het trio doet Sepanski twee blues klassiekers. Er werd eerst een link gemaakt met BB King via Lowell Fulson, die in 1948 als éérste “3 O’Clock Blues” opnam. Lowell Fulson (1921-1999) was een Amerikaanse R&B-blues gitarist en componist in de West Coast blues traditie. Na T-Bone Walker wordt Fulson als de belangrijkste van deze stroming beschouwd. “3 O’Clock Blues” werd in Hasselt een slow blues à la lettre met de nodige solo’s, waarbij de gitaar van Stef het opnam vs. de harmonica van Mark én, waarbij alles uit de kasten van beiden gehaald werd. Mooi! Ook met hun tweede keuze maakten ze indruk.  “Crossroads” is een blues “standard” van één van de invloedrijkste Amerikaanse blues artiesten aller tijden, Robert Johnson (1911-1938). Hoewel hij slechts 27 werd, maar twee opnamesessies heeft gedaan en maar een twintigtal songs naliet, is hij hét voorbeeld voor veel blueszangers en -gitaristen. Ook Stef én Mark laten dit vanavond duidelijk aan het enthousiaste publiek horen.

Tijd voor nog twee “special guests”. Een andere (“one of the bests”) Limburgse gitarist Stijn Bervoets, kennen we van de band van Guy Verlinde, The Mighty Gators. Dat hij hier vanavond voor een extra gitaarbom zou zorgen, hadden we alleen maar durven hopen. Last but not least is “oude” bekende Philippe Bastiaans, aka Phil Bee, de frontman/zanger van Phil Bee’s Freedom, een Nederlandse band die een combinatie speelt van blues, soul & jazz. Een zanger met zo’n stem is inderdaad een “gave van God”!    

Van Freddie King werd “Big Legged Woman” uit de kast gehaald, waarbij onze tweede blues King de eer kreeg die hij verdiende. Ook nu weer de meesterlijke gitaarsolo’s van beiden en het gitaar vs. gitaar moment dat vele monden deed openvallen. Het echte hoogtepunt kwam er met Jimi Hendrix Experience’s “Little Wing”. Jimi schreef het nummer voor zijn ‘Axis: Bold as Love’ [1967]. Het nummer was ontstaan uit een idee dat hij had toen hij met zijn vroegere band Jimmy James & the Blue Flames in de zomer van 1966 in Greenwich Village optrad. De verdere inspiratie voor het nummer kwam er tijdens het optreden met zijn Experience op het Monterey Pop Festival in 1967. “Little Wing” is een meisje dat met al haar dromen weg zou vliegen… Wij zagen hoe beide gitaristen er minutenlang heel diep voor gingen, hoorden en voelden de snaren trillen en de emoties in Phil Bee’s stem. Daarna viel het doek en dempten langzaam de vibes in de donkere zaal.

En de “Encore” hoor ik iemand vragen? Het Stef Paglia Trio kwam terug voor “Mister Hatman” Het is een nummer dat we kennen. Hoedenliefhebber Stef speelde het tijdens Hookrock Indoor 2017 en, meer recent bij de Noorderburen, live op Bluesmoose Radio. Hier zorgde Purkess vanachter zijn drums voor een donderende finale.

Set 2 was het heerlijke “toetje” dat een duidelijk tevreden Stef Paglia, Fender bassist Geert Schurmans & drummer Joel Purkess aan het publiek aanboden. Noem het de kers op de Limburgse vlaai. Stef jamde opvallend ontspannen met collega’s, die er na de onderbreking, voor ons en voor het trio, een “special” avond van maakten. “We want more” (bis)!

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Watch Out

Mystery Heaven

meer video's : ”Freedom” (J. Hendrix) - Crush On You - (Head Into) The Unknown - Dead Tree

Set list MOD, 28/03/2019:
Set 1: ”Watch Out” - ”Take Me Away” - ”Freedom” (J. Hendrix) - ”Dead Tree” - ”Mystery Heaven” - ”Twilight” - ”Dirty Woman” - ”Crush On You” - ”Warmth Instead of Cold” - ”(Head Into) The Unknown” – Set 2: “I Got It Made” – “Blue Eyes” – “3 O’Clock Blues”* (Lowell Fulson) – “Crossroads”* (Robert Johnson) - “Big Legged Woman”** (Freddie King) – “Little Wing”** (Jimi Hendrix) – Encore - “Mister Hatman”

Line-up MOD, 28/03/2019:
Stef Paglia: zang, gitaar/ Geert Schurmans (BE): bas & Joel Purkess (CA): drums
Gasten: Mark Sepanski*: harmonica/ Stijn Bervoets**: gitaar/ Philippe Bastiaans aka Phil Bee**: zang

Move2blues vervolgt zijn programma in de MOD in Hasselt op do. 11/04/2019 om 21u met:
KAI STRAUSS & The Electric Blues All Stars